Գնալով հասկանում եմ, որ “ամեն ինչ անցողիկ է” ասվածը իրականում հենց այդպես է։ Առաջ երբ ես տխուր էի լինում, հաճախ էին ասում ինձ այդ արտահայտությունը, բայց ես դրան լուրջ չէի վերաբերվում, մտածում էի “դե լավ, դա ուղղակի ասում են ինձ կարեկցելու համար”, բայց հիմա հասկանում եմ, որ թեկուզ և հենց այնպես ասած լինեն, միևնույն է դա ճիշտ է։ Ամեն ինչ անցողիկ է։ Գարնանային տրամադրությունն ապահովող ծաղկած բալենու թերթիկները թափվում են, հետո բերքն է վերջանում, հետո աշնանը արդեն գունազարդ տերևները թափվում են և վերջ։ Էլ ո՛չ ծաղկած բալենին կա, ո՛չ նրա պտուղները, ո՛չ էլ առավել ևս տերևները, իսկ ծառն էլ երբ չորանա կկտրեն, որպես վառելիք կօգտագործեն ձմռանը։ Դրանից հետո ծառն էլ կգնա, փայտն էլ, կրակն էլ։
Այդպես են նաև մարդիկ, չէ՞ որ մենք բոլորս մի օր մահանալու ենք և վերջ, մեր կատարած բոլոր գործերն էլ մեզ չեն օգնելու, որպեսզի մենք ողջ մնանք։ Եվ եթե անգամ մտածենք, մեզնից հետո ինչ որ մի բան թողելու մասին, դա նույնպես հավերժ չէ, որովհետև ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ մոռացվելու է, թեկուզ միլիոն տարի հետո, բայց մոռացվելու է։ Անգամ բնությունն է համամիտ դրա հետ։
Ժամանակը նույնպես անցողիկ է, ասեմ ավելին, ժամանակը ամենաարագն է անցնում։ Ճիշտ է, կյանքում պահեր լինում են, երբ այն չափից շատ դանաղ է թվում, բայց միևնույն է անցնում է։
Եվ այսպես միլիոնավոր օրինակներ կարող եմ բերել, բայց այստեղ դա այդքան էլ էական չէ, էականն այն է, որ բոլորս հասկանանք, որ իրոք ամեն ինչ անցողիկ է և ոչ ոք չգիտի ընդհանրապես վաղը ինչ կլինի, միգուցե՞ աշխարհի վերջ, կամ զոմբիներով վամպիրներով պատված երկի՞ր։ Չգիտեմ, ես էլ չգիտեմ։ Դրա համար պետք չէ ամեն ինչին շատ ծանր նայել և մի խնդրի մասին մտածել շատ երկար, քանի որ այդքան էլ կարևոր չէ խնդրին ճիշտ լուծում կտաս, թե ոչ, միևնույն է, որոշ ժամանակ անց էլ չես լինի ու քո սխալ լուծումներն էլ ոչ ոք չի հիշի։
Արթուր Պետրոսյան 