Տեղադրել բաց թողնված տառերն և կետադրել
Վրաց Միհրդատ թագավոր Վարդանի դեսպան սեպուհին ընդունեց պալատի վեհաշուք դահլիճում՝ մի խորհրդականի և մի թարգմանի ներկայությամբ։ Նա առույգ ծերունի էր՝ վարդագույն դեմքով, արծաթ մազերով։ Արքան՝ սրահայաց և մի փոքր թախծոտ իր մտախոհ աչքերը, հառեց սեպուհին։ Նա թերևս հասկացավ, թե ինչ կլիներ այն նամակի չարագույժ բովանդակությունը, որ բերել էր դեսպանը։
— Սպարապետի՞ց է,— հարցրեց թագավորը։
— Այո՜, արքա՜,— պատասխանեց դեսպանը և նամակը հանձնեց թագավորին։
Թագավորրը նամակը տվեց թարգմանին։ Վերջինս կարդաց ու անգիր արածի պես բարձրաձայն ասաց ուղերձի բովանդակությունը։
— Տե՜ր արքա, Վրաստանին հասել է արդյո՞ք պարսից արքայի՝ Հազկերտի հրովարտակը։ Նա պահանջում է ուրանալ քրիստոնեական կրոնը և ընդունել զրադաշտը։ Հայերս մերժեցինք ու վանեցինք մեզանից գույժը։ Անհապաղ տեղեկացրու վճիռդ ու անելիքդ։ Օրհասական է ժամը և հապաղումը՝ կործանարար։
Արթուր Պետրոսյան 