Ավետիք Իսահակյանը ` <<Մոր սիտը>> բանաստեղծությամբ կարողացավ շատ դիպուկ ներկայացնել, բացահայտել մայրական սերը, զավակի կարևորությունը մոր համար: Այն ընթերցելը կամ ունկնդրելը մարդուց կխլի ընդամենը 1 րոպե ժամանակ, բայց կարող է անդառնալի հետքեր թողնել հոգում, սրտում և բանականության վրա:
Շատ ժամանակ մենք մեր սերը նվիրում ենք շրջապատողներին, ընկերներին, ընկերուհիներին, անմոռաց տրվում ենք նրանց, նվիրում մեր ամբողջ սերը և ժամանակը…
Այո, ոչ մեկ չի արգելել սիրել, լինել հավատարիմ, միշտ օգնել ընկերներին, բայց այս ամենի հետ մեկ տեղ եկեք չմոռանանք այն էկաների մասին, ովքեր մեզ կյանք են նվիրել, մեծացրել են մեզ իրենց կյանքի գնով, անքուն գիշերներ անցկացրել մեր մահճակալի կողքը` ծալապատիկ նստած, ամեն վրյկյան մեկ ստուգելով` արդյոք ջերմությունը չբարձրացավ: Այն մարդիկ, ովքեր վերջին մի կտոր քաղցրավենիքը մեզ համար են պահել, ասլեվ որ չեն սիրում նմանատիպ բաներ, միևնույն է չէին ուտելու, սակայն հոգու խորգում հասկանում էին, որ կարոտով լված աչքերով էին նայում այդ կտորին :
Նրանք մեր մեջ դրել են իրենց ամբողջ ապրած կյանքը, զրկելով իրենց ամեն ինչից: Իսկ երբ գալիս է մեր ժամանակը, երբ ինքներս պետք է նրանց մեր սիրով ապրեցնենք, մենք մոռանում ենք, որ նրանց կյանքի միակ իմաստն ենք, մոռացուցյան ենք մատնում նրանց անձը, չենք կարևորում նարնց դերը մեր կյանքում, վիճում ենք, բարկանում, նեղանում ու նեղացնում:
Մոր հոգին << սպանողի>> ոտտքը միշտ էլ դիպելու է քարին և նա վար է ընկնելու: Բայց մայրը միևնույն է, կվազի քեզ մոտ ` արցունքները աչքերին, համբուրելով այտդ, կսկսի քեզ խրտաել, բարկանալ վրադ, ինչպես ` փոքր ժամանակ: Եվ նա նույնսիկ կարող է դառնալ միակը, ով օգնեց քեզ նորից բարձրանալ:
Արթուր Պետրոսյան 