1916թ. Չարենցը գրում է «Վահագն», որը, չնայած իր փոքր ծավալին (16 տող), համարվում է պոեմ: Չարենցը ընդամենը 18 տարեկան էր,երբ անդամագրվում է բանակում և կամավորական խմբերի հետ հասնում է Վան։Մղջավանձը տեսած և ապրած բանաստեղծը,բողոքում է նրանց դեմ,ովքեր իրական Հայաստանը ներկայացնելու փոխարեն,առասպելական Հայաստան էին տեսնում։Վահագնը հայ ժողովրդի հեթանոսական դիցաբանության հրի, կայծակի և ռազմի աստվածն էր եղել և ժողովրդի կողմից ամենասիրվածն էր: Վահագնով նկարագրում էին հայ ժողովրդի մարտական հոգին: Պոեմը շատ խորիմաստ էր, և կարելի է նստել և շատ այլ տարբեր ձևերով հասկանալ։Ստեղծագործության շուրջ աշախատանք ունի նաև Հովհաննես Հովհաննիսյանը։Այս բանաստեղծությունների տարբերությունը այն է, որ Չարենցը ասում է, որ Վահագն ուր է թող գա փլվում է երկիրն, իսկ Հ.Հովհաննիսյանի բանաստեղծությունում ասվում էր, որ նա կփրկի։
Արթուր Պետրոսյան 