Las dudas acorralan los pensamientos,
la ausencia tiene los sentimientos atados con invisibles lazos,
el alma se tambalea, porque no puede encontrar al ser amado,
se encierran todos dentro entre redes extrañas, pero la pluma las rasga,
las traspasa, para que se vayan dilatando, saliendo.
Un vacío hay en el infinito, un pozo sin fondo,
donde ni la luna puede asomarse pues es muy hondo,
donde los pensamientos se asoman para caer dentro,
y perderse en este laberinto misterioso, donde nada es lo que es,
donde se trillan las luces, giran planetas, donde se esconden las nubes,
donde palpitan y se extravian los sentimientos que buscan la verdad,
que desean saber, investigar, pero no encuentra la verdad de donde estás,
habita solo el silencio, el misterio y la soledad lo llena todo.
Cuando salen, cruzan el firmamento, se elevan,
buscan en el vacío del inifnito, no cesan de buscar,
pero solo encuentran esa oscuridad de la nada,
y se quedan estáticos mirando al firmamento,
esperando que los puntitos brillantes reluzcan,
cae la noche cerrada, negra como boca de lobo,
sin luna, ni estrellas, solo la soledad de las tinieblas.
ETERNIDADES
Կասկածները շփոթեցնում են մտքերին,
Բացակայությունը անտեսանելի կապերի հետ կապված զգացմունքներ ունի,
Հոգին ցնցվում է, որովհետև չի կարողանում գտնել սիրելիին,
Բոլորը փակվում են տարօրինակ ցանցերի մեջ, բայց գրիչը պատռում է նրանց,
Այն հատում է նրանց, որպեսզի նրանք ընդլայնվեն՝ դուրս գալով:
Անսահմանության մեջ դատարկություն կա, անհուն փոս,
Որտեղ լուսինը չի կարող դուրս գալ , որովհետև շատ խորն է,
Որտեղ մտքերը հայտնվում են՝ ներսում փլուզվելու համար ,
Եվ մոլորվել այս խորհրդավոր լաբիրինթում, որտեղ ոչինչ այն չէ, ինչ կա,
Որտեղ լույսերը կալսվում են, մոլորակները՝ պտտվում , ամպերը՝ թաքնվում ,
Որտեղ ճշմարտություն փնտրող զգացմունքները թրթռում են և շեղվում,
Ցանկանում են իմանալ, հետաքննել, բայց չեն գտնում ճշմարտությունը, թե որտեղ ես գտնվում,
Բնակվում է միայն լռություն, առեղծված ու մենությունը լցնում է ամեն ինչ:
Երբ դուրս են գալիս, ներխուժում երկինք, բարձրանում են,
Փնտրում են անսահմանության դատարկության մեջ, չեն դադարում որոնումները,
Բայց միայն գտնում են ոչնչից ստեղծված այդ խավարը
Եվ նրանք մնում են անշարժ՝ նայելով երկնակամարին,
սպասելով, որ լուսավոր կետերը փայլեն,
Գայլի երախի պես սև մութն ընկնի ,
ոչ լուսին, ոչ աստղ, միայն խավարի մենություն:
ՀԱՎԵՐԺՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
Արթուր Պետրոսյան 